دستگاه پرینتر سه بعدی SLS از دستگاههایی است که به وسیله ماده اولیه پودری شکل به ساخت قطعه میپردازد، از این رو پودر پایه است. سیستمهای مختلفی در یک دستگاه SLS به همراه یکدیگر کار میکنند تا قطعه ساخته شود. قسمتهای اصلی دستگاه که میبایست در کنار هم کار کنند تا قطعه ساخته شود عبارتند از:
-
سیستم اسکن لیزر
-
سیستم های حرارتی
-
سیستم گردش گاز بی اثر
-
سیستم تغذیه پودر
-
سیستم پلاتفورم
-
واحد کنترل (الکترونیک و نرم افزار)
ساخت قطعه در دستگاه SLS به این صورت اتفاق میافتد که در ابتدای کار لازم است تا فایل CAD قطعه مورد نظر به دستگاه شناسانده شود. برای این منظور تا به حال کارهای نرم افزاری زیادی در دنیا انجام شده است. فایل CAD مورد نظر میبایست لایه لایه شود. برای این کار ابتدا فایل CAD در جهت ترجیحی در دستگاه قرار میگیرد و از پایین ترین قسمت قطعه موازی صفحه X-Y صفحاتی از قطعه عبور داده میشود و از محل تقاطع این صفحه با لبههای جسم مورد نظر کانتورهای بستهای به دست میآیند. سپس صفحه دیگری بالاتر از صفحه قبلی به اندازه ضخامت یک لایه با جسم قطع داده میشود و این کار تا جایی پیش میرود که به بالاترین قسمت جسم برسد. در پایان، تعداد زیادی کانتورهای بسته که نشان دهنده اطراف جسم هستند به دست میآیند.
پس از به دست آمدن کانتورها به ساخت فیزیکی قطعه پرداخته میشود. در این مرحله، ابتدا یک لایه پودر توسط مکانیزم لایه نشانی بر روی سطح پلاتفورم پخش میشود. ضخامت لایه میتواند متفاوت باشد اما معمولا عددی در حدود ۱۰۰ میکرون است که با کم و زیاد شدن آن، سرعت و دقت دستگاه کم و زیاد میشود. پس از پخش شدن پودر سطح آن توسط گرمکنهای تابشی دستگاه تا دمای مشخصی پیشگرم میشوند. (البته این مخصوص دستگاه های SLS پلیمری است، در فرآیند SLS فلزی این پیشگرم به دلایل فنی مورد نیاز نیست.)
سپس طرح مورد نظر که از کانتورهای دور جسم منشا میگیرند توسط سیستم اسکن لیزر بر روی سطح پودر مارک میشود. توان حرارتی لیزر باعث میشود که ذرات پودر در نقاط مارک شده به یکدیگر جوش بخورند و یک جسم جامد را تشکیل دهند. سپس این سیکل تکرار میشود و دوباره یک لایه دیگر از پودر بر روی لایه قبلی ریخته میشود و این فرآیند تا آخر و ساخت کامل قطعه ادامه پیدا میکند. در مارک کردن لایه بالایی میبایست توان لیزر به میزانی باشد که بتوان لایه فوقانی را به لایه تحتانی هم جوش داد تا پیوستگی قطعه حفظ شود.
-
امکان تولید قطعات کاربردی و عملیاتی
-
استحکام و ضربه پذیری بالای قطعات
-
پایداری حرارتی و شیمیایی بالا
-
زیست سازگاری و کاربرد در تولید گاید ها و مدل های جراحی، پروتز و اورتز و داربست های مهندسی بافت
-
قابلیت ماشینکاری و پولیش و رنگ
-
سرعت بالای تولید قطعات در تیراژ تولید تا ۵۰۰
-
به صرفه در تولید تیراژ بالاتر نسبت به مابقی روش های پرینت سه بعدی
-
هزینه بالا برای کاربرد هایی که نیاز به استحکام مکانیکی بالا ندارند.
-
دقت متوسط این روش نسبت به روش های دقیق تر مثل روش DLP و PolyJet
-
عدم توانایی تولید قطعات به صورت توخالی مانند روش FDM
